kendinden emin olmanin, ve yaptigin guzel seylerin arkasinda hakli bi gururla durabilmenin mutlulugunu hatirladim az once. bu, uzaktan bile olsa hayatta tanik olunacak guzel seylerden biri ama ben seyirci olmak, guzelliklere alkis tutmak filan istemiyorum artik.. sevdigim isi yapabilmeye, ise yaradigimi hissetmeye ihtiyacim var. onu yeniden hissedemezsem naparim bilmiyorum ve bu bana inanilmaz caresiz hissettiriyo. artik anlatmaya bile kalkisamadigim bu bosluk dolmuyo cunku.. baska turlu dolduramam gibi geliyo. ariyorum hep. aramaktan mi yoruluyorum bu kadar.

cunki bazen cok sacmaliyorum.

kelimelerim eskisinden cok daha beceriksizler. en son ne zaman sahici bi cumle kurdum ya da hakkini verdim bir konusmanin? ve yazdigim her harf de benim gibi kararsiz. icimden gelmiyor.

simdi gidiyim, belki yine gelirim, belki gelemem, bilmiyorum.