sayıklamak serbest

çocuklardan nefret ettiğim ölçüde*, ya da çocukları sevmediğim ölçüde diyeyim çok sert oldu, yaşlıları sevdiğimi fark ettim.. *tabii bikaçı hariç, mesela aklıma gelenlerden the fall'daki alexandria ve australia'daki little indian'ı ayrı tutabiliriz... ama insanların yaşlandıkça saflaşması, çocuklaşması, o keskin sınırlarının törpülenmesi çok garip ve hüzünlü şeyler. çocuklar bilmedikleri için saf, savunmasız; yaşlı insanlarsa bildikleri için.. gibi..

araba kullanmak baya zevkli bişeymiş.. yalnız kavşaktan sağa dönerken azcık geniş alsam hocanın hemen viyaklamasına gıcık oluyorum.. sanki seni görmedik, kalkarken vitesi takmayı unuttun resmen teyzecim daha dün. ayrıca direksiyonu kamyoncu gibi tutuyorsun. vurdum mu ben bi kere yüzüne?.

ney kursuna gitmek istedim. ilginçtir ki varmış, hem de bizim okulda, ama başlamış kaçırmışım.. üzüldüm ama yapacak birşey yok. sonra efsad'ın bu dönemki fotoğrafçılık seminerlerini de kaçırmışım. acilen yapacak birşeyler aradım ama yine bulamadım. mecburen aciliyeti erteledim. başka zaman acil olarak ararım artık. zaten sınav da geliyor. biri bana gitar öğretse ne güzel olurdu aslında..

36 numaralı otobüsü çok seviyorum.. sabahları bomboş oluyor böyle diğerleri tıklım tıklımken, nasıl güzel oluyor onu yakalamak.. zaten bi köyden geliyor, denk gelince sadece yerli kabilelerin ayak bastığı yağmur ormanlarını falan keşfetmiş gibi oluyorum. bi kere rengi bile farklı, farklı ne kelime bildiğin turuncu, otobüsün komik şirin arası bi duruşu var. bugün de direksiyon dersinden çıkıp daha önce hiç bulunmadığım biyerden eve nasıl döneceğimi düşünürken imdadıma yetişiverdi sağolsun. hiç yüzüstü bırakmaz bu 36. her zaman benim için boş da bi koltuğu olur.

işte böyle... sıkıntıdan ne yapacağımı ne saçmalayacağımı şaşırdım, halbuki oturup ders çalışsam ne güzel olurdu di mi? hiç aklıma gelmiş miydi bak..

neyse. şimdi gidip yatacağım. rüyamda görmek istediğim şeyleri tasarlarken uyuyakalacağım. sonra uyanabilirim tabii ama o kısım sıkıcı..