ananemi kaybettik.. kus gibi nazik kalbi dayanmadi, pir diye ucup gitti uzaklara.. bizse yavas yavas kalbimizdeki sahipli bosluklara asina mi oluyoruz, nedir? bu iki gun, gorunmez tanrisal eller, kanata kanata kazidi bir kez daha o boslugu kalplerimize. ortak bir kayibin buyukluguyle yuzlesmek zorunda olan herkes gibi, birbirimize kenetlendik.. beraber, basimizi one egdik.. insanlarla onu andik, onu dinledik, onu soyledik. ama o varmis gibiydi her sey yine o evde. her an lafa karisacakmis, "aaa, olur mu hic!" diyecekmis gibi. bir kapinin ardindan o cikacakmis gibi. salondan oturma odasina bakarken, iceride onu gordum sandim bir an. bilemedim napacagimi. bir de topragin altindaki bedenini dusununce bilemiyorum ne yapacagimi.. orada, karanlikta, yapayalniz.. acilari son buldu diyorum. daha fazla aci yasatmayacak tanri ona. o ev, o sokak, bu sehir nasil onsuz olacak, bilmiyoruz daha. ogrenecegiz sanirim.. dunya haykiriyor hep: hayat devam edecek.

gittigi caminin hocasiymis, dun aksam ziyaret etti bizi, dua okudu onun icin. hic bilmezdim ne dedigini bile anlamadigim bir duanin bana boyle dokunabilecegini. icimi deldi gecti..